Yaylalar Köyü / Yusufeli / ARTVİN  

Son yirmi gün içinde yaşadığım travmanın bir benzerini, yakın zaman diliminde yaşamadım.               

Emek emek biriktirdiğim tüm bilgisayar kayıtlarımı kaybettim...

Nasıl mı yaptım! Onu da  halâ anlamış değilim.

Yaşadığım duyguyu "hayatımın  50 yılı bir anda yok oldu " diye tanımlayabilirim.                                                                                                                                                                                               

Çok daha gerçekçi bir yaklaşım var. "Sersem başın cezasını ya el çeker ya ayak" .

(...)

O anı yaşadıktan sonra bir süre ne yapacağımı bilemedim. Her an farklı bir rüzgârın önünde sürüklendim...

Ruhen çöktüm. Nasıl çökmeyeyim ki!.

Hemen hemen tüm ülkede ayak basmadığım ne tek  bir vilayet  kaldı, ne de çıkmadığım bir dağ başı...

Avcılıkla ilgili olmak üzere Fransa, Macaristan, Polonya ve Rusya'dan o döneme göre önemli bilgiler ve görüntüler getirdiğimi anımsıyorum. 

Binlerce fotoğraf çektim. Her yeri geldiğinde  sizlerle paylaştım. Birilerini düşündürebilir miyim kaygısı ile...   

Gelecek kuşaklara her anlamda "veri" aktarabilmek için elimden geleni ardıma koymadım. 

Bana göre "Veri güçtür".  Bu söze inananlardanım. "Toplumun hafızası ne denli güçlü olursa, olası tehlikeler bir o kadar erken bertaraf edilir" diye düşünüyorum.  

Çok sayıda  önemli bilgi içeren notlarım vardı.

Aklım sıra, zamanı gelince yazacaktım. Hepsi bir anda kayboldu.

Sanki zamanı ben yönetiyorum!.. Bir varsın bir yoksun...  Demek ki bu somut gerçeği bile halâ öğrenememişim. 

Bir insanın anlatacağı öyküler bir diğeri için ışık saçmıyorsa  karanlıkta elfeneri misali yol gösteremiyorsa...

Ondan  geriye kalan sadece: Biri dik, iki taştır.

Gün gelir o da toprağa karışır.

Ne mutlu hayırla yad edilenlere, onların  bıraktığı izi takip edenlere...

Zenginlik üzerinden değil, yapılan hayır üzerinden yarışmalıyız.    

Fotoğrafla görüyor, kalemle konuşuyormuşum da farkında bile  değilmişim...

 

Sabah  ilk işim salim kafayla bilgisayarın çöp kutusuna bakmak oldu.

 Yok!.. Korktuğum başıma geldi. Tek seçeneğim var.  

Bir süre sonra, bilgisine, kültürüne, hayata bakış açısına velhasılı bu ve benzeri tüm değer ölçülerini takdir ile izlediğim dostum Sn. Şadan Tuğtekin'i aradım.

11 Nisan 2009/Saat 13.20.58/Aynı masa, aynı tasa...

Şadan Bey ODTÜ bilgisayar bölümü mezunu.

35 seneden fazla bir zamandır mesleğini icra ediyor. 25 seneye yakın bir dostluğumuz, ilişkimiz var.

Bugüne kadar onun dediğinin dışına hiç çıkmadım. Hiç de yanılmadım.

Anlattım beni dinledi ve acil yardıma koşan doktorlar gibi  "En kısa sürede oradayım" dedi. Sancılı bir bekleme süresi başladı.

Şadan Bey tam saatinde geldi. Derhal bilgisayarın başına geçti. Takriben 2 saat kadar çalıştıktan sona "Abi ben bu makineyi alıp gidiyorum. Evde çalışmam lazım" dedi.

Şadan Bey gitti ben bir kere daha bittim. Aradan 24 saat geçti. Ses seda yok. Korku dolu bekleyiş sürüyor.
Bir sonrası gece  23.30 gibi telefon çaldı. Ekranda Şadan Tuğtekin ismini görünce kalbim deli gibi çarpmaya başladı.

"Şadan Bey kolay kolay bu saatte aramaz" diye düşündüm.

Ben alo der demez Şadan Bey'in ağzından tek bir kelime çıktı.

''Buldum'' 

-!..

Az konuştuk. Çünkü ben konuşamadım. Telefonu  kapatırken göz yaşlarıma mani olamamıştım.

Bu duygu, Dolar, Euro, Mercedes, han, hamam, altın,  arsa, tarla, tapan ve benzeri değerler üzerine hayat kuranların asla anlayamayacağı bir ruh hali.

Farklı bir dalga boyundan bahsediyorum. Yanılıyor da olabilirim...

Benim için "Vah vah Allah akıl versin" diyeceklerin sayısı, ülke nüfusunun  büyük bir kısmını oluşturduğunu, bilmekten de öte, onları da anlayabiliyorum.

Tüm yaşamı boyunca her türlü güce boyun eğmiş, hayatı asla sorgulamamış, doğal olarak okumamış, inandığı kitabın Türkçesi varken anlamadığı dilde okunduğunda, vecd içinde  gözyaşlarına boğulan, neden ağladığını bir an için bile olsa düşünmeyen, daha doğru bir tanımlama yapmak gerekir ise  ''düşünemeyen'' bir toplumdan söz ediyorum.

Tabii ki istisnalar hariç. Haddimi asla aşmak istemem. Eleştirdiğim "inanç" değil, inanç adı altında anlatılan safsatalardır...   

Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş "Bu kursta bir tuğlası olanın bile o tuğladan dolayı Cennet'te kendisine bir ev verileceğini Allah Resulü Efendimiz müjdeliyor"  diyor.

Yakında engizisyon mahkemeleri açılırsa şaşırmamamız gerekecek. Hoş geldin  Orta Çağ!.. O dönem de ruhban sınıfı para karşılığı Endüljans veriyorlardı

Cennete gitmek istiyorsanız kiliseye yardım edecektiniz. Dinimizde ruhban sınıfı var da ben mi bilmiyorum?

 6 ay önce bir kızımızın ağzından  ben dinledim.

Sohbet sırasında "Kızım sen okuldan mezun olunca ne olmak istiyorsun''diye sordum.

Polis olacağım dedi. "Neden?" diye sorduğumda ise son derece kararlı bir şekilde "Şehit olmak istiyorum" dedi.

 Kulaklarıma inanamadım. En ufak kelime oyunu yapmıyorum, rivayet veya aktarma da söz konusu değil.

Bu çocuğa "Aslolan yaşamaktır. "Öncelikle anana, babana, tüm aile fertlerine, içinde yaşadığın topluma karşı yerine getirmekle yükümlü olduğun görevlerin var" diyecek oldum.

Bir öğretmen, bir din hocası, o da olmadı yakın çevresinde akil bir kişi de mi yok!..

Ne zamandan beri bu yaştaki çocuklar ölümle sonlanacak gelecek planları yapıyor? Söz konusu vatan olacak, bizler seyredeceğiz... Bu ülkede işte bu olmaz.

Bak, ne olacak ben anlatayım.

Öncelikle  80 yaşın üstündeki yaşlı dedeler, nineler çocuklara bakacak.  Nerede savaş varsa, en önde bizler olacağız.

Sana sesleniyorum küçük kız...

Senin rüyan, hayalin  asla bu olmamalı.

Bu arzunun esiri olma...  Güzel günlerin hayalini kur. Ölüm tüm çocuklardan, gençlerden uzak olsun...

Yaşam seni bekliyor. Hayat her insan için bir hediyedir. Kıymetini bil.

Unutma: Her insan en az bir şiiri ezbere okuyabilmeli.

Benden sana amca nasihati... 

 Yeri gelir bir şiir, bir şarkı, bir fıkra, güler bir yüz, ekmek kapısı açar!

Sana bu bağlamda çok anlamlı bir şiiri hatırlatmak isterim.

... 

KIZ ÇOCUĞU

Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

Hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver. Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler. 

Nazım Hikmet / 1956

Not: Benim eşim polis memuru idi. Evlat sahibi olunca iki işi bir arada götüremedik. İstifa etti.

Rahmetli kayın pederim 10 yıl Adnan Menderes'in koruma müdürlüğünü yaptı.

Meslekte, 32. yıl 6 ay görev yaptıktan sonra  Personel Daire Başkanı görevini ifa ederken, kendi isteği ile (!)  istifa ederek ayrıldı.

Vefat ettiğinde Anıttepe'de 100 metrekare  bir evde oturuyordu. Bununla hep iftahar ettik.

Rahmeti dayım Dr. Ratip Kazancıgil çok sayıda çocuk okutmuştur. Köylere kurduğu 248'den fazla sağlık ocağı ile Batı dünyasının ilgisini çekmiştir.

 Kurduğu sağlık müzesi aynı yıl Dünya birincisi seçilmiştir.

Vefatından sonra Edirne'deki tek evini hak edene bırakmıştır.

Ölümsüz adı Edirne Tıp fakültesi'nde bir bölüme yaşarken verilmiştir. Bu her kula nasip olmaz.

 Bkz:https://www.arpacik.net/yeniadmin/Icerik_Duzenle_meb.asp?IcerikID=1028&sayfa=1

    

  Rahmetli babam 1960 ihtilalinde zorunlu olarak 6500'e yakın silah arkadaşı ile ordudan ihraç edildiğinde 45 yaşında, 1.5 yıllık albaydı.

Bu bilgileri ''Sen ne bilirsin'' diyebilecekler için yazdım.  

 

75 yaşını Ağustos’ta -Allah nasip ederse- geride bırakacağım. Kaçınılmaz son hepimizin ortak kaderi. Kimin ne garantisi var!... Peki, onca biriktirdiğim bilgi ve belgeleri kim derleyip  toplayacak, kim gelecek kuşaklara aktaracak? Üzüntümün sebebini şimdi anlatabildim mi? Dilerim ki becerebilmiş olayım. Bu belgelerin ne olduğunu çok yakın bir zaman diliminde sizlere aktaracağım. Şimdi çarpıcı bir örnek vermeye çalışacağım.

Orman Bakanı Rahmetli Nami Çağan / Soldan 3.

Milli Parklar Gn. Md. Sn.Hüsrev Özkara

                 Milli Parklar Gn. Md Yrd. Sn. Muzaffer Topak   

Yeni dönemin rüzgarı ile bir şeyler yapabilmek için çırpınan 20 civarında orman mühendisinden oluşan  heyecanlı bir kadro var..

Hasbelkader ben de danışman sıfatı ile hiçbir bağım olmadan katkı sunmaya çalışıyorum. İşin başındayız.

Söz buraya gelmişken rahmetli Vedat Gür Beyefendiyi yad etmeden asla olmaz. 

Sn. Vedat Gür, Ankara / G.Osman Paşa  

Kömür İşletmelerinde müdür, birinci sınıf bir müzisyen, Batı müziğine aşina, beş yıldızlı otellerde as soliste eşlik eden  bir piyano sanatçısından bahsediyorum.

Benim yaşımda olan okuyucular kardeşi Kanat Gür'ü anımsarlar diye düşünüyorum. (Bu olayların içinde olmamın  belki de en önemli sebebi rahmetli Vedat Gür'dür.)

İsminin anlamı  ile müsemma bir insandı. Tüm arkadaşları ile ilişkisini sevgi ve dostluk üzerine kurmuştu. Ruhu şad olsun. Yeri doldurulamayacak bir İstanbul beyefendisi, aynı zamanda çok iyi bir avcıydı. Allah rahmet eylesin. Adı hep anılsın.

Milli Parklar Gn. Müdürlüğü o tarihte el değiştirmişti. Yönetim doğal olarak bir hamle yapmak istiyor. Ama nereden başlanacağı husunda tereddütleri var. Adım geçiyor ama insanlar birbirini yeterince tanımıyor. İşte bu aşamada Vedat Bey devreye giriyor. Bilkent Oteli'nde eşlerimizle birlikte bizleri yemeğe almasının sebebi bu.

 O gece kim nedir! Ne değildir! Ne yapabilir!. gibi bilinmeyn sorulara yanıt aradık. Sadece bunları  konuştuk.

Özde o tarihte  Avcı Eğitimi ve Yaban Hayvanı Üretme Vakfı'nı kurmuş ve ilk iş olarak Cumhuriyet Tarihinin İlk Avcılık Kursu'nu Cumhuriyetin 75. kuruluş yıldönümümü münasebeti ile açmıştık. (1998)  Kurs çok ilgi görmüştü.

Bana göre başlangıç için hedef eğitim olmalıydı. Genel olarak bu fikir üzerinde ortak kanaat oluştu. Tamam da, işe nereden ve nasıl başlanacaktı.

Ben elimde olan video bantlarını onlara verebileceğimi, ifade ettim. "Olur izleriz" dediler. 

Ben de "Olumlu bir kanaat  hasıl olursa bizim açımızdan başka bir sorunun olmadığını" ifade ettim.  Ertesi gün bantları verdim. Tüm gün izlemişler.

 Özde, yapabilirim diye yola çıkmadım. Yaptıklarımızı gösterdim.  (Ortalığı toplayabilirsem bu site üzerinden o kurs görüntülerini yayınlayacağım.) Yola çıkışımızın özeti budur.

Yeri gelmişken bir şeyler söylemek isterim.

Geriye dönük 55 sene içinde ciddi bir saha tecrübem oldu. 
Bunun yanı sıra  "köşeli yanlarım" da vardır.

Örneğin: 

Akçalı işlere asla girmem. Her halükârda doğrudan yana tavır koyarım. Ölçer, biçer bildiğim doğrudan da asla taviz vermem. Çünkü karar veren ben isem, doğal olarak tüm sorumlulukları da peşinen kabul ederim. Evrensel doğruları savunurum. Bu ve  benzeri yaklaşımlar, değerler, benim olmaz ise olmazımdır.( Halâ da öyledir.) Ben kendimi bu şekilde deklare etmiştim.

Herkes heyecanlı. Gel gör ki geçmişe dönük bellekte ne yazılı, ne de  görsel bağlamda bir belge  yok. 

Geçmişte yaban hayatının idaresinden sorumlu insanlar yok muydu?

 Vardı tabi.. Onlara:  Ne yaptınız? diye sorunca, sözlü kültür (!) dönemi gibi, sadece konuşarak anlatıyorlardı.

Ortada belge diye gösterdikleri  sadece avcılara kestikleri, ceza içerikli tutanaklardı.

Polisiye tedbirler, dışarıdan bakıldığında sizin için gündem oluşturabilir, puan kazandırıyor gibi gözükse de bu yöntem ile geleceği asla kucaklayamazsınız.   

Ne akademik bir çalışma, ne bir toplantı sonrası deklare edilmiş bir bildiri, veya  ayakları yere sağlam basan bir proje söz konusu bile olmadı.

Böyle bir çalışmayı en azından ben duymadım, Örneğin istatistik değeri olacak tek bir çalışma yok. Bu da mı yapılamazdı! 

Varsa yoksa, şunu yakaladık, bunu cezalandırdık gibi benzer ifadeler. Bu arada bir parantez açmak isterim. Milli Parklar'la ilgili olarak yapılan çalışmaları da göz ardı etmek de gerçekçi olmaz. Benim bahsettiğim eleştiriler avcılıkla ilgili olan kısımlarıdır.

Özellikle avcılıkla ilgili olmak üzere gelecek günleri kucaklayacak herhangi bir projenin olmadığını anlatmak istedim. 

Neden mi böyle oldu? Kısa bir bilgi aktaracağım hemen anlaşılacak. Sn. Emre kongar "Kültür Üzerine" adlı kitabında tarihsel süreci anlatırken "Sözlü kültür, Yazılı kültür ve  Görüntülü kültür " şeklinde bir sıralama yapıyor ve teşhisi de bundan sonra koyuyor.

Bizler toplum olarak tarihsel süreç içinde işe sözlü kültürle başladık,(meddah v.b)  yazılı kültür dönemini yeterince içimize sindiremeden işin kolayına kaçtık ve  görüntülü kültüre de hızla geçince  doğal olarak da okuma alışkanlığımız da olamadı'' diyor. Devletle ilişkiye giren herkes bu acı gerçeği görebilir. Örneğin işi tamamen yaban hayatı içinde olan kişilerin ihtiyacı daha doğrusu olmazsa olmazları saha bilgileridir. Geleceğe dönük bir proje yapacaksanız geçmişte ne olduğunu da bilmek zorundasınız. İşte bu anda mutlaka okumalısınız. Sorunu çözmek istiyorsanız da mutlaka sahada olacaksınız. Yaban hayatının  merkezden, masa başından asla idare edilemeyeceğini baştan bileceksiniz. (Bu gerçek, üst düzey bakanlık personeli için de geçerlidir.)

Kravatlı, ütülü pantolonlu, rugan ayakkabılı orman mühendisi olmaz, daha doğrusu olmamalı.

Örnek vereyim.

Geçen sene Çamlıdere'deki orman işletmesine yakacak odun almak için gittim. O sırada elektrikler kesilmiş. Büyük bir odada 10 -15 kadınlı erkekli grup muhabbet ediyorlar. Derdimi anlattım, "elektrik yok" dediler, gişeye git diyen oldu. Gişeye gittim. Oradaki görevli "Müdüre git o tahsis ederse biz verebiliriz" dedi. Müdür katına  çıktım. "Misafiri var" dediler. Kapıda gerektiği kadar bekledim. Olmadı. Kapıyı nazikçe tıklatarak odaya girdim. Müdür Bey bana tatsız, tatsız  baktı. (Muhabbet yarım kaldı ya) Onu fazla üzmeden  "Ben Çamlıdere'de oturuyorum. Sitem için 5 siter yakacak odun almak istiyorum" dedim. Müdür bey elimdeki talep dilekçesinin altına  kerhen bir imza attı, mühür bastı. Bir anlamda "olur" verdi. Gişeye gittim istenilen meblağı Ziraat Bankası'na yatırmam gerekiyormuş. Yatırdım geri döndüm (Yol en az 2-3 km) 15 gün içinde sıra gelirmiş. Şimdi git sıran geldiğinde biz sana haber veririz dediler. Baştan söylesen olmaz mı? Olmadı bir A4'ün yarısına işlem sırasını yazıp her gelene  dağıtsan! Bu lüzumsuz diyaloglar ortadan kalkar. Kalkmaz mı?

(!)

  Aradan 15 gün geçti  ne arayan var ne de soran. Bir aya yakın bir zaman geçince yeniden işletmenin yolunu tuttum. Doğrudan müdürün odasına gittim. Müdür yok. Sordum aşağı da dediler, aşağıya indiğimde tekrar sordum, parmakla dışarıyı gösterdiler O an bana  gelenler geldi. Ama bu gördüğüm müdür o müdür değil ki! Her neyse sorumlu kimi gösteriyorlarsa müdür o...Ona gideceksin. Yanılmıyorsam yolda sigara içiyordu. Kendisine doğru anlaşılabilir bir ifade ile: "Sn. Müdürüm hepsi hepsi 5 siter yakacak almak istiyorum. Kimi çok beklersin diyor. Kimi  de odun yok...  Ama ben gide gele usandım. Her gün dağlarda dolaşıyorum. Binlerce kütük yerlerde yatıyor. İsterseniz ben size seneler önce kesilmiş odunların dağlarda yattığını hemen gösterebilirim." dedikten sonra hızımı alamadım devam ettim."15 Senedir Çamlıdere dağlarını karış karış dolaşıyorum. Allah için sahada  bir muhafaza memuruna rastlayayım... Dilerim ki meramımı anlatabilmiş olayım." dedim.

(O güne ait fotoğraflar Çamlıdere’deki bilgisayarımda.)

Uzun lafın kısası, müdür beye vekalet eden  mühendis beyefendiyle yüz yüze konuşma fırsatı çıkınca müşterek dostlarımızın varlığını öğrendik. Anamur'dan, rahmetli Uçkun Giray’dan bahsettik. Değerli dostum Hasan Saday’ı andık

Bir süre sonra müdür beyin ani talimatı ile 5 ster odunu ormana ait depodan teslim aldım. Benim gibi en az 100 kişiye odun verilebileceğine de işletmede şahit oldum. 

Yanılmıyorsam "Bugün git yarın gel" cümlesi söyleyenin eksik bir tarafını onarıyor! Örneğin egosuna  periyodik bakım yapmış olabilir... 

Memurlara bir çeki düzen verin görelim bakalım ne oluyor. Sormak isterim. Serbest çalışanlar neden müşterinin önünde el pençe divan duruyor?

  Neredeyse "Bugün gitme (!) gidersen de lütfen yarın yine gel" diyecekler!..

Neden? Çünkü çalışırsa satacak, satarsa karnı doyacak.Olmaz ama bir benzetme yapacağım. ''Ormancılar odun satarsa maaş alabilecekler'' diye bir yasa çıksa...Gör bakalım neler olacak!..

Örneğin  "Bir telofon aç... Aynı gün  kıyılmış odun anında kapında!..

Veya

  "Nakliye de ormandan, çırası da.. " sloganları havada uçuşmaz sa  ben de buradayım. 

    

Görülen o ki hangi konuda olursa olsun öncelikle ülke genelinde dolaşıp sahada ne var ne yok o tespit edilmeli. Örneğin söz konusu  Tarım ve Orman Bakanlığı ise; işletme, işletme gezeceksin. Göbek çapı 100 cm den büyük olan personele önce belirli bir süre vereceksiniz... O süre sonunda baktın olmadı o kişiyi resen  o gün bekletmeden  emekliye ayıracaksın.

Basın  bu haberi o gün manşetten verir.

Bakan  kahraman olur, ülke bu örneği benimser, örnek hızla yayılır. Pek çok şey bir anda düzene girer. Hangi partinin iktidarda olduğu önemini kaybeder. Bizler de hepsini yürekten alkışlarız. Aksi halde : Geri adım atılırsa önce bakan gider. Göbekler en az iki tık daha  büyür. Senin adın da  "Ortadoğu'' ülkesi olarak  bir kere daha tescil edilir. 

100 sene geriden yarışa devam edersin. 

Konuya hakim olduğunu bildiğim orman mühendislerine sordum. Bakanlığı size verseler ve" kârı da zararı da sana" deseler.

Hali hazırda 42.000 çalışanı  var. Sen kaç kişi ile yola devam edersin, kaç kişi ile yolunu ayırırsın? diye sorduğumda :

2 ayrı mühendisin biri "12.000 diğeri de 10.000 kişi bana  yeter de artar" dedi.

Bu örnek yeteri kadar anlamlı oldu diye düşünüyorum.

Büroda görev yapan orman mühendisinin görüntüsü işin doğasına aykırı.

İşyeri doğa diye tanımlanmış, mühendisler betonarme binanın içinde... 15 sene içinde insan ormanlık alanlarda hiç mi mühendis görmez!

Yurt dışında  neden böyle değil?

 Fransa Seyahati dönüşünde benim ısrarımla bir kitap yaptık. 2.000 adet basılacaktı 1.000 adet basıldı. Son dakika dağıtıldı.

Ben ikaz etmesem görev devir teslimi yapılınca SEKA'ya postalanma ihtimali çok yüksekti.

Çünkü geçmiş dönemde iş yapıldığının somut delili olacaktı. Oldu da. Şimdi iyi ki yapmışız diyorlar.

Kaç kişi eline aldı da a'dan z'ye okudu? Okudu da ne oldu? 

Ben size bu kitaptan en kısa sürede alıntılar yapayım...

Fransa'da yaban hayatına nasıl bakıyorlar, iki ülke arasındaki farkı hep beraber görelim.

Ben öyküme dönüyorum.

 

Hayalimdeki projeleri gerçekleştirmek için veri toplamamız lazım. Projemi anlatmak için görüşme yapmak istedim. Kabul ettiler.  

Kısa konuştuk. Ben anlattım. Onlar da imkanlarını sonuna kadar açtı. Sonuç ülkeyi baştan başa gezeceğiz.

İlk iş olarak yapımcı firma ile anlaşıldı. Ben bu arkadaşlarla ilk defa yine makamda tanıştım.

Genel Müdürlük bize bir araç tahsis etti. Toyota Land Land Cruiser  (06 KFF 50)

Bir araç, bir rejisör bir kameraman, bir yardımcı, bir de ben olmak üzere 5 kişi yolara düştük.

Bu süre zarfında Edirne ile ile Ağrı arasında ne dağ kaldı ne de ova. Yaklaşık olarak bu çalışma bir aya yakın bir zamanımızı aldı.     

  Aracı Halil Yılmaz Bey kullanıyor. Namı diğer Hacı. Bu arkadaşımı her yeri geldiğinde şükranla anıyorum.

Usta bir şoför. Tam bir beyefendi. Siz daha ağzınızı açar açmaz lafın tamamını bir kerede anlayan, randevu saatinden en az yarım saat önce aracının başında sizi bekleyen, şahin gibi gözleri olan (Araç kullanırken dağda uçan yırtıcıları bizlere gösterirdi)  usta bir aşçı, çok çok iyi bir şoför. Sözün özü; iyi olan tüm meziyetlerin sahibi... Daha ne olsun ki!

(...)

Her yeri geldiğinde özveri ile çalışan herkesi makam ayırmadan sizlere tanıtacağım,anlatacağım. Mesela Celal Acar'ı, Şehmuz Kıraç'ı, Sabit Tarhan'ı, Sedat Acar'ı, Uçkun Geray'ı ve daha nice  isimsiz çok sayıdaki kahramanı tanıtacağım. Özverili çalışan arkadaşlarımın sesi olma gayreti içinde olacağım.  

 

Nereye gidileceğine ben karar veriyorum. Hemen hemen her yerde tanıdığım avcı kardeşlerim var. Yardım edeceklerini düşünüyorum.

Aşağıda katedilen mesafeler ve ziyaret edilen iller var.

19.08.2000 – 21.08.2000  ( 3 GÜN)   Haymana - Bala- İstanbul- Edirne - Keşan  2060 Km.

12.09.2000 Erzurum- Ağrı- Van 3565 Km.

05.10.2000 Konya –Bolu - Çanakkale - Keşan- İstanbul 3221 Km.

16.10.2000- 21.10.2000 Erzincan 2843 Km. olmak üzere toplam 11.635 Km. yol kat ettik.

Bu da hemen  her gün 400-500 km  civarında yol almak demek.

Burada duralım bu görüntüyü kullanabiliriz diyoruz. Bu işlem gün içinde en az 4-5 kere gerçekleşiyor.   

3-5 gün olsa katlanılabilir de... 30 gün...

Gün içinde nerede ne bulursan onu ye...Her akşam yeni bir yatakta yat, bir yandan da video ve fotoğraf çekimi yap...

Sık sık araziye giriyoruz. Sallanmaktan ruh gibi olma da işin cabası... 3-4 gün sonra  nerede yatarsak yatalım orasını pek beğeniyorduk.

Sonuç: Yaklaşık bir ay sonunda elde ettiğimiz verilerden bir eğitim CD'si yapıldı. Bu da Cumhuriyet tarihinde bir ilk oldu.

Film o dönemde beğenildi ve ilgili kurum ve kuruluşlara servis edildi.

Bu arada dönemin "utanmaz ve arlanmazları'' ellerine geçirdikleri her fırsatta karalama kampanyasına giriştiler.

Ne paralar almışız anlatılır gibi değilmiş. İyi mi?  Bırakın para almayı, yemek paralarını kim verdi?

Aradan neredeyse 20 yıl geçti. O çalışmaya katılan herkes yaşıyor. Sorun araştırın.

Ben de cevap verdim. İspat edemezseniz şeref ve haysiyet yoksunusunuz.

 Devletten para çıkacak!. Hem de belgesiz!

Sayıştay ne için var? Olacak iş mi bu? Biri zır cahil, diğeri köylü kurnazı.

Sesleri çıkmadı. Doğru tespit etmişim.

O dönemde Milliyet Gazetesi'nde bir köşem vardı. Orada "Basın Mafyası" başlığı ile bir yazı yazmıştım. 

Merak edenler okuyabilir. Sitede "Milliyet Gazetesi'ndeki Yazılarım'ın altında. 

                             

 2. Tur

M.E.Bora, Mustafa  Aslan, Rıza Gözlük, Ali Gür ve  Şoför Halil Yılmaz 

 

        Tarih                                                  Konum                           Konaklama 

 

06 Ekim 2000  / Cuma                   Nallıhan - Göynük-                             

7 Ekim 2000 / Cumartesi                Ayı Barınağı                                     Bursa / Karcabey

8 Ekim 2000   /   Pazar                    Manyas Kuş Cenneti-Kalkım           Kalkım

9 Ekim 2000   /  Pazartesi               Edremit                                            Kazdağları

10 Ekim 2000   / Salı                      Gala Gölü                                     Keşan     

Bu saha çalışmasının ardından  yapımcı firma ekte izleyeceğiniz Avcı Eğitim CD'sini yaptı. Dönemin şartları düşünülürse ayrılan bütçe kısıtlı, zaman da göz önüne alınırsa başarılı sayılması gerekir.

Bu  avcılık adına önemli bir adımdır. Neden?

Geçen ayın içinde bir büyük gazetede  çalışan bir hanımefendi avcılık üzerinden bir tartışma başlattı. Aklı eren de ermeyen de fikir beyan etti. Ortada tartışılmaması gereken tek bir gerçek var.

Avcılığı yasalara uygun şekilde sürdüren ülkelerde yaban hayvanı sayısı  düzenli olarak çoğalıyor.

Bizim gibi günü birlik siyasi mülahazalarla alınan kararlarla bu işi sürdüren ülkelerde ise durum gerçekten vahim.

Şimdi bu kısa yazının içinden "vahim" kelimesini cımbızlayarak gündem oluştururlarsa hiç de şaşmam. Evet gerçekten vahim bir durum var.

Bilen de konuşuyor, bilmeyen de....

Sormak lazım bu kişilere. Sorunu çözmek için siz ne yaptınız?             

Hayrettin Karaoğlan 

Ağrı'ya geldiğimizde orada av malzeleri satan bir arkadaşım var. Hayrettin Karaoğlan. Kendisi ufak tefek yüreği de kocaman  adam gibi adam.

Gelir gelmez bize tüm imkanlarını seferber eden adam. Önce bizi otele yerleştirdi ve akşama yemekte beraber olmak istediğini belitti. Doğu Anadolu böyle bir yer. Orada misafir iseniz zamanınızı ev sahibi yönetir. Bunun içine her şey dahildir. Sizi el üstünde tutarlar. Yaşadıklarınıza çok şaşırırsınız. Akşam yemekte Ağrı'ya avcıların  eğitimine dönük, filmi çekmek için geldiğimizi anlattım. Özelikle keklik avı çekeceğiz dedim. Bir miktar da ayrıntılardan bahsettim. "Kolay" dedi. Bence iş burada bitti. Yemeği yedik çuval gibi yataklara serildik. 

Sabah plânlanan saatte kalkıp kahvaltı sonrası yollara düştük. Hedeflerden biri 40 km. civarında bir göldü. Hayrettin "Terör bağlamında sıkıntı var" dedi.

Ne yapmamız lazım? diye sorduğumda ...''Ben halledeceğim'' dedi. Takriben 2 saat sonra yola çıktığımızda askeri koruma altında olduğumuzu fark ettik.

 

Göl çok derin ve bir tür alabalık yetişiyor.Turistik amaçlı bir bina yapmışlar kısa bir süre sonunda terör örgütü binayı yıkıp yakmış. O gün çevrede görüntü almakla zaman geçirdik. Ertesi gün keklik avını temsilen bir çekim yapacağız. Temsilen diyorum çünkü keklik bulamayabiliri z.Neticede eğitim filmi...''Olmasa da olur'' diye düşündüm. Uzun uzun filmin nasıl olması gerektiğini anlattım.. Hayrettin Karaoğlan leb demeden leblebiyi anlıyor. Olağüstü zeki ve gani gönüllü. Ertesi sabah sahaya çıkacağız. 

Kahvaltı sonrası düştük yollara. Uygun bir alan gördüm.

Bu vadide bir keklik avı canlandıracağız. Nurettin dahil 5 avcı arkadaşımız da bu çekimde rol üstlenecekler.