Ben bu işe 36 sene evvel başladım.İlgili memur bıçağı eline aldı evirdi çevirdi ve bana dönerek:- "Bununla adam öldürülür" dedi. (Sübliminal mesaj vermek sureti ile "Buna ruhsat vermezler'' demek istiyor.) Bu sırada binada yapım onarım işleri var.. Koridorlar kum, çimento, kireç ve delikli tuğlalarla dolmuş. Ruh halim berbat. Çok kızgındım... Aylardır çelikle boğuşu...

Sıkıntının bini bir para dediğinizi duyar gibiyim. Hepsini kökünden bertaraf etmek için gereken kaynaklara sahibiz. Bundan hiç şüpheniz olmasın. Bizler sadece kaynakları hoyratça sarf eden bir düzenin parçasıyız. Bir örnek vermek isterim. Mesela bir baş mühendisin canı mesai saati içinde "dut" yemek isteyebilir. Ama o kişi makam aracının şoförünü yanına çağırıp Anka...

Bilinenin aksine içimdeki “benle” konuşmaktan müthişi bir haz duyuyorum. Gerçeğe bu denli yaklaşan bir yolu en azından ben bilmiyorum. Doğruluğuna inandığım bir tek şey var: Herkesi bir şekilde kandırabilirsiniz ama kendinizi asla. Örnek vererek anlatmak isterim. Delirmiş diyebilirsiniz sakınca yok. Önce konuyu tespit ediyorum. Mesela Konu: bölüm başınd...

İçeri girmesi ile birlikte hedeflediği malzemeye ulaşmak için onların aceleci adımlarla koşuşturmasını nseyretmek beni elli yıl geriye götürdü. Geceleri başucuma koyduğum tek kırma silah ile bir gecede Afrika'yı baştan sona dolaştığım geceler geldi aklıma... Günde iki kere temizler ona hayran hayran bakardım. 150 TL'ye almıştım... ilk 15 sene içinde 6 tanesi yivli o...

Düzce'den bizi ziyarete gelmiş. Bir de hediye getirmiş. El yapımı bir sapan. Çok mahcup oldum.Sapan şu anda şöminenin üstünde. Beni zaman zaman çocukluk yıllarıma götürüyor. Boynuma asıp dağlarla kucaklaştığım Toroslar'da beraberce geziyoruz. onunla vurduğum ilk kuşu anneme götürdüğümde bana çok kızmıştı. Ağlaya ağlaya yoldu. Kızarttı tabakla önüme koydu. Tekir Yayl...

Ben bu ruh halini yaşarken odaya yanlış anımsamıyorsam Binbaşı rütbesi ile bir subay girdi. Kaymakamın önündeki diğer sandalyeye de o oturdu. Kaymakam beye ile askeri garnizonun bir sorununu aktarmaya başladı.O sabah erkenden gazete almış ve manşetten yayınlanan haberi dehşet ile okumuştum. İstanbul'un Avrupa yakasında bir taş ocağı yanlış anımsamıyorsam bir Yarbay t...

Tuğrul hoca dayımın bir gece evvel rahatsızlandığını, hastaneye kaldırdıklarını bir süre sonra başına toplanan dostlarına “Ben iyiyim hadi burada beklemeyin” diyerek toplanan arkadaşlarını evlerine gönderdiğini söyledi. Vefat sabah saatlerinde gerçekleşmiş. Tuğrul hoca bir kere daha başınız sağ olsun dedi… Telefon kapandı. Dayımla baş başa kaldım...

Kitabın 2. cildine başlayamadan iktidar el değiştirdi. Böylesi bir durumla karşılaştığınızda "Sürdürülen çalışmalar ne olacak" diye bir bürokrata sorarsanız size klasik bir cevap verir."Devlette devam esastır. Hiç merak etmeyin" Gözleriniz yaşarır. Yüreğiniz kabarır, gaza gelme gibi bir zafiyetiniz de var ise, inanın bana o kıllı yüzü öpmeyi bile düşleyebilirsiniz....

“Parola: Vatan Sevgisi” “İşareti Aktüel Durum Tespiti” başlıklı yazımı okuyanlar (!) hemen hatırlayacak. Ben, o yazımda hiçbir iddiada bulunmadım ki!.. Kokuşmuşluk olduğunu da iddia etmedim!.. İspat ettim, ispat!.. Yüreği yeten, gelsin elimdeki slaytları seyretsin. Yüreği yeten resmi raporu okusun. Hoca hâlâ ‘İddialar var’ diyor!.. Pes doğrusu....

-Merak ettik onun için soruyorum. Soy adınız Bora mı? 0- Hayır Demirel. - Peki silahın markası neden Bora? (Bu arada Tolga göz ucuyla önce benim boynumda bulunan isimliğe, sonra da önüne kısa bir bakış atarak bu soruyu neden sorduğunu ima etme çabasında.) İsmini daha sonra öğrendiğim Nevzat Bey kısa bir duraksamadan sonra biraz da umutsuzca: Nasıl anlatsam ki! dedi...